Prof. dr Stanisław Kluźniak
Urodził się w Hebdowie Miechowskim 17 września 1891 roku.
Represje za działalność ojca nauczyciela na rzecz nauczania w języku polskim powodują, że wielodzietna rodzina Kluźniaków przenosi się do Warszawy. Mimo biedy młody Stanisław kończy tam z odznaczeniem Gimnazjum Realne im. Wróblewskiego. Drogę na studia wyższe otworzyło mu zdanie matury w języku rosyjskim (z pierwszą lokatą) przed komisją szkoły kadetów w Warszawie.
W 1914 roku ukończył w Moskwie Instytut Geodezyjny, utrzymując się w tym czasie z udzielania korepetycji i wykonywania drobnych prac pomiarowych. Wybuch I wojny światowej powoduje, że zostaje wcielony do armii rosyjskiej. Po wybuchu rewolucji Kluźniak przenosi się do Briańska, gdzie wraz z żoną, nauczycielką geografii, zorganizował polskie gimnazjum, którego krótko był dyrektorem. Wtedy też zaczyna się jego "pedagogiczna" droga, którą będzie podążał przez kolejne dziesięciolecia.
Już w 1918 roku powrócił do kraju na rozkaz Związku Wojskowego Polaków, którego był członkiem. Pomagał w zorganizowaniu Wydziału Geodezyjnego na Politechnice Warszawskiej, tworzył pierwsze przepisy techniczne dla prac urządzeniowo-rolnych.
W latach 1918-22 wykładał na kursach mierniczych zorganizowanych przez Główny Urząd Ziemski oraz w Oficerskiej Szkole Topografów (triangulację). W 1918 r. współorganizował Koło Inżynierów Mierniczych przy Stowarzyszeniu Techników. Został starszym inspektorem w Głównym Urzędzie Ziemskim w Warszawie. Współtworzył Państwową Szkołę Mierniczą (przemianowaną potem na Liceum Miernicze, a następnie na Technikum Geodezyjne), w której nauczał od 1922 roku, a w 1930 został jej dyrektorem (funkcję tę pełnił aż do śmierci).
W latach 1923-30 prowadził na Politechnice Warszawskiej wykłady m.in. z rachunku wyrównawczego, geodezji niższej, komasacji gruntów. W 1928 roku habilitował się na tej uczelni i uzyskał stanowisko docenta. W czasie okupacji niemieckiej był kierownikiem Wydziału Geodezyjnego i nauczycielem w Szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego. Brał udział w tajnym nauczaniu. Działał w szeregach Armii Krajowej, pracując w Departamencie Odbudowy Delegatury Rządu. Pełnił funkcję przewodniczącego podziemnej Państwowej Komisji Egzaminacyjnej na Mierniczych Przysięgłych. Natychmiast po zakończeniu wojny najpierw zorganizował, a potem nauczał w liceum mierniczym.
W 1946 roku został kierownikiem Katedry i Zakładu Geodezji II na Politechnice Warszawskiej. Był współorganizatorem katedry miernictwa na Wydziale Melioracji Rolnych w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie był jej kierownikiem oraz dyrektorem technikum geodezyjnego w Warszawie. W 1948 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Stanisław Kluźniak jest autorem ponad stu publikacji z zakresu geodezji. Jako pierwszy podjął się wykonania opracowania na temat prac pomiarowych przy scaleniu gruntów - "Technika pomiarowa w pracach rolnych, czyli analiza poligonizacji i techniki scaleniowej" (1924) i "Komasacja i parcelacja" (1930). W 1928 roku opublikowano jego największe dzieło "Geodezja niższa", fundamentalną pozycję z zakresu geodezji stosowanej, z której uczyły się następne pokolenia polskich geodetów. W 1937 roku ukazała się jego książka pt. "Urbanizm", pierwsza obszerna polska publikacja na temat historii i rozwoju rozwiązań urbanistycznych. W 1953 wyszła 6-tomowa "Geodezja gospodarcza", której był współautorem i redaktorem, w 1954 - "Miernictwo budowlane", w 1957 - "Elementy geodezji", a rok później "Geodezja dla rolników".
Jest autorem licznych artykułów publikowanych na łamach przedwojennego "Przeglądu Mierniczego", a po wojnie "Przeglądu Geodezyjnego". Był współzałożycielem czasopism: "Przegląd Mierniczy", "Polityka Rolna" i "Przegląd Urbanistyczny" oraz organizatorem spółdzielni Technoplan, zajmującej się świadczeniem usług geodezyjnych.
Zmarł 1 października 1957 roku w Warszawie.