Zespół Szkół nr 14 w Warszawie

Historia Technikum Geologicznego

Pierwsze zajęcia Technikum Geologicznego rozpoczęły się 1 września 1951 roku. Szkoła mieściła się przy ul. Grójeckiej 93 w Liceum Ogólnokształcącym im.Hugo Kołłątaja. Organem założycielskim było Ministerstwo Górnictwa i Energetyki.

Pierwszym dyrektorem został Henryk Zadrożny. Później obowiązki dyrektora pełnił Władysław Rudziński. 4 marca szkołę przejęło Ministerstwo Oświaty i dyrektorem został Czesław Zalewski. 

Początkowo szkoła liczyła trzy klasy pierwsze ze specjalnościami: geologia poszukiwawcza – obecnie geologia-hydrogeologia i geologia inżynierska – obecnie jako jeden z przedmiotów. Później, w miarę potrzeb, czasowo tworzono nowe specjalności: -geofizyka, hydrowiertnictwo, wiertnictwo, wiercenia studzienne, wiercenia poszukiwawcze i rozpoznawcze. Technikum dysponowało w tym czasie ośmioma salami lekcyjnymi, które również spełniały rolę dydaktyczną. Wyposażono je dzięki pomocy Instytutu Geologicznego i Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Szkoła otrzymała meble i gabloty oraz kolekcje okazów mineralnych i paleontologicznych. Liczne przedsiębiorstwa geologiczne mające swoją siedzibę w Warszawie i okolic również udzielały ochoczo pomocy.

Uczniowie uczący się w technikum, a pochodzący z różnych regionów Polski mieszkali w internacie przy  ul. Wawelskiej 3b. 1 czerwca 1964 roku Ministerstwo Oświaty połączyło Technikum Geologiczne z Technikum Geodezyjnym, dzięki czemu powstał „Zespół Szkół Zawodowych” z siedzibą przy ul. Gościeradowskiej 18/20.

Historia Technikum Geodezyjnego

 1916 - 1919 

Początki Warszawskiej Szkoły Geodezyjnej wiążą się z historią Wydziału Geodezyjnego Politechniki Warszawskiej. Jeszcze przed uzyskaniem niepodległości, w lutym 1916 r., z inicjatywy Centralnego Towarzystwa Rolniczego przystąpiono do organizacji szkolnictwa zawodowego. Do opracowania projektu modelu organizacyjnego zaproszono: Antoniego Ponikowskiego, Henryka Czopowskiego, Stanisława Biedrzyckiego, Zdzisława Ludkiewicza, Marcelego Jeżowskiego, Mariana Jankowskiego i Antoniego Fabiana. Według opracowanego wówczas projektu organizacja szkolnictwa geodezyjnego miała być dwupoziomowa: 

1) szkolnictwo wyższe, przygotowujące inżynierów do prac topograficznych, triangulacyjnych, sporządzania map oraz do prac naukowo-badawczych nad pomiarem bryły ziemskiej,
2) szkolnictwo średnie, przygotowujące techników do prac komasacyjnych, parcelacyjnych, katastralnych dla robót publicznych na niewielkich obszarach, do prac związanych z górnictwem.

Praktycznie naukę rozpoczęto w dniu 15 lipca 1916 r. od utworzenia Kursów Mierniczych. Ich zadaniem było przeszkolenie praktyków mierniczych, zapoznanie z aktualnymi zadaniami i sprawdzenie ich przydatności zawodowej. Do nauki przystąpiły 42 osoby i po rocznym nauczaniu Kursy ukończyło 20 osób. Wykłady odbywały się w gmachu Politechniki Warszawskiej. Dyrektorem Kursów Mierniczych byt profesor Stanisław Chudziński. Datę powołania Kursów Mierniczych traktuje się powszechnie jako początek Warszawskiej Szkoły Geodezyjnej.
Szkoła Miernicza, pod zarządem Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Koronnych, rozpoczęła swą działalność od 1 listopada 1917 r Była to jedyna szkoła techniczna o kierunku geodezyjnym i miała ambicje szkoły wyższej. Okres przypadający na czas powstania Szkoły byt okresem trudnym. Pierwsza wojna światowa dobiegała końca. Młodzież rozproszona po świecie wracała do Polski. Była ona wytrącona z normalnej nauki, znaczna część młodzieży naukę przerwała i nie mogła wstąpić na wyższe uczelnie, Spośród niej rekrutowali się kandydaci do Szkoły Mierniczej, w której poszukiwali swojej życiowej szansy edukacyjnej. Na pierwszy rok nauki przyjmowano kandydatów posiadających co najmniej 6 klas gimnazjum (stary typ), po pomyślnym zdaniu egzaminu wstępnego z matematyki, języka polskiego i literatury. Maturzyści byli przyjmowani bez egzaminu wstępnego. Ponieważ ograniczeń wieku nie było, wiek słuchaczy wahał się między 18 a 33 rokiem życia. Szkoła przyjęła na pierwszy semestr roku szkolnego 1917/1918 i pierwszy semestr 1918/1919 łącznie 91 słuchaczy, w tym 5 odważnych wyemancypowanych kobiet.

Pierwsza wojna światowa jeszcze trwała, a równocześnie tworzyło się Państwo Polskie, tworzyło się wojsko. W roku szkolnym 1917/1918 na 38 słuchaczy zapisanych na pierwszy rok zaciągnęło się do polskiego wojska 5-ciu, a w roku szkolnym 1918/1919 na 53 słuchaczy do wojska odeszło 25-ciu.
Program nauczania przewidywał 3 lata nauki. Wiedza była czerpana wyłącznie z wykładów. Brak było podręczników. Dopiero w lipcu 1918 roku rozpoczęło się wydawanie tzw. ,,Kursów" - skryptów opartych na wykładach.
Rok szkolny 1917/1918 rozpoczął się w grudniu 1917 roku. Wykłady trwały do 4 maja 1918 roku, do 3 czerwca odbywały się egzaminy, a bezpośrednio po nich prowadzone byty ,,ćwiczenia praktyczne" na polach wojennych Powązkowskich. M. Jankowski i M. Jeżowski opracowali program ćwiczeń terenowych, na instruktorów zaproszono panów Nowakowskiego i M. Korotyńskiego. Ćwiczenia trwały do 1 września 1918 roku. Na drugi rok dopuszczono 21 osób. Wszyscy ci słuchacze korzystali ze stypendiów ufundowanych przez Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Koronnych, zobowiązując się do odpracowania w służbach geodezyjnych 1.5-2 lat, za każdy rok pobierania stypendium.
Dyrektorem Szkoły Mierniczej był od 1.11.1917 roku profesor mechaniki teoretycznej Politechniki Warszawskiej inżynier Henryk Czopowski Nauczycielami byli: Henryk Czopowski, Marian Jankowski, Marceli Jeżowski, Gabriel Tołwiński T. Świętochowski, K. Grabowski, Mirosław Kotyński, Stefan Jankowski, Tadeusz Gutowski, Zdzisław Ludkiewicz, Stanisław Rappapert, Bogucki, Powieża, Zenon Sękowski, Henryk Galle, Antoni Fabian, J. Kłoska.
Szkoła mieściła się początkowo w kamienicy przy ul. Siennej 3, a następnie przy ul. Szpitalnej 1 w budynku mieszkalnym, zajmując III i IV piętro.

1919 - 1939 
Po uzyskaniu niepodległości Szkota Miernicza od 1 stycznia 1919 roku zmieniła nazwę na Państwową Szkolę Mierniczą i podlega wtedy Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Programy nauczania nie zmieniły się. Kandydatów przyjmowano po ukończonych co najmniej 6-ciu klasach gimnazjum ogólnokształcącego. W Państwowej Szkole Mierniczej nauka trwała 3 lata. Po każdym roku odbywały się polowe ćwiczenia praktyczne - łącznic 6 miesięcy.

Państwowa Szkoła Miernicza, zgłaszająca aspiracje szkoły wyższej, jest w Warszawie do 1921 roku jedyną uczelnią dającą wykształcenie geodezyjne. Przy szkole działa „BRATNIA POMOC”. Jej członkowie mogą korzystać z internatów, burs i stołówek, ale nie tylko. „Bratnia Pomoc" organizuje pomoc w nauce, sprawuje sądy koleżeńskie, organizuje ćwiczenia polowe, zbiera fundusze na opłaty kwater i wyżywienie urządzając w tym celu doroczne „Bale Mierników”. Wynajmowała kwatery na okres ćwiczeń polowych, organizowała wieczorki i zabawy. Utrzymywała dyscyplinę nauki i zachowania. Wraz z dyrekcją szkoły pośredniczyła w uzyskaniu płatnych praktyk zawodowych w czasie wakacji i po zakończeniu szkoły. Prowadziła sklep z przyborami kreślarskimi i materiałami piśmiennymi. Ekonomiczna sytuacja powoduje, iż Szkoła poprzez efektywne rozwijanie samorządności staje się tym samym ośrodkiem patriotycznego i obywatelskiego wychowania.
Do 1922 roku ukończenie szkoły nie dawało jeszcze prawa używania tytułu zawodowego „mierniczego I klasy". Aby go otrzymać absolwenci musieli odbyć roczną praktykę zawodową, przedstawić pracę dyplomową i złożyć dodatkowy egzamin przed komisją złożoną z przedstawicieli Szkoły, Ministerstwa Robót Publicznych, Politechniki Warszawskiej, Rady Opiekuńczej, Stowarzyszenia Mierniczych Polskich. Absolwenci Szkoły korzystali ze skróconego okresu służby wojskowej, którą odbywali w oficerskich szkołach rezerwy.
Od 1922 roku zaczynają działać Szkoły Miernicze średnie w Krakowie, Kowlu, Poznaniu i Wilnie. Należy przypomnieć, że od 1919 roku powalane zostały średnie Szkoły Miernicze w Lublinie i Łomży. Do szkół tych przyjmowano kandydatów po 7 klasach szkoły powszechnej, a program nauczania obejmował 4 lata nauki.
Do pełnego upodobnienia średnich szkół, począwszy od roku szkolnego 1922/1993, w warszawskiej trzyletniej PSM nowowstępujący słuchacze rozpoczynają naukę od razu na II-gim kursie, a odpowiednio wyższe klasy (kursy) przemianowane zostają na następne, tzn. na kurs III i IV jako ostatni.
Jesienią 1921 roku organizuje się szkolnictwo wyższe i w tym czasie powstaje na Politechnice Warszawskiej Wydział Mierniczy. Ustawa z dnia 22.09.1922 r. o stopniu inżyniera przyznaje ten tytuł jedynie absolwentom szkół akademickich. Równocześnie PSM zostaje oficjalnie uznana za uczelnię typu średniego. Następują w związku z tym korekty programów nauczania. Zwrócono większą uwagę na przedmioty dotyczące przebudowy ustroju rolnego, instrukcje techniczne i przepisy prawne. Organizacja nauki jest dalej podobna do organizacji studiów wyższych. Prowadzone są wykłady, ćwiczenia, egzaminy międzysemestralne i końcowe, praktyki i obrona prac dyplomowych. Tygodniowy wymiar czasu nauki wynosi 46 godzin, później czas ten ograniczono do 42 godzin lekcyjnych. W Szkole działa Rada Pedagogiczna, Rada Opiekuńcza oraz Komisja Egzaminacyjna, zarówno dla absolwentów jak i dla eksternistów. Szkoła jest źle wyposażona w sprzęt. O poziomie wyposażenia świadczy decyzja Rady Pedagogicznej z dnia 2.09.l925 roku o potrzebie zakupu 15 egz. tablic logarytmicznych VEGA, 2 egz. tablic tachymetrycznych Jordana, 5 egz. tablic barometrycznych Jordana, 1 przenośnika tachymetrycznego (pełne koło) kilku przenośników tachymetrycznych papierowych. modelu suwaka, modelu teodolitu lub lunety, świdra i dwóch szpadelków do gleboznawstwa, liczydeł.

Dyrektorem Państwowej Szkoły Mierniczej, od momentu jej podporządkowania Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego był o. Antoni Fabian. Kierował on Szkołą od 1.08.1919 roku do 1.09.1930 roku. Ze Szkołą związany był od 1918 roku, cieszył się powszechnym szacunkiem i uznaniem. Był znakomitym wykładowcą i gospodarzem. Od 1.09.1930 roku przeszedł na emeryturę, ale nie przerwał współpracy ze Szkołą. Więź ta trwała do 1942 roku. Zmarł 27.12.1947 roku.
W 1925 roku szkoła przenosi się do nowozbudowanego budynku przy ulicy Hożej 88. Budynek jest zbudowany w dostosowaniu do potrzeb szkoły. Są odpowiednie sale wykładowe, laboratorium, sala gimnastyczna, świetlica, pokój ,,Bratniej Pomocy”, bufet, pokój sekretariatu. Jest to duże osiągnięcie szkoły, dobrze rokujące dla jej rozwoju w przyszłości.
Szkoła cieszyła się doskonalą opinią. Absolwenci uzyskiwali pracę łatwo. Napływ kandydatów na pierwszy rok studiów stale przewyższał ilość miejsc. Stosowane były zatem egzaminy konkursowe.
Po 3 lalach nauki Szkoła dawała kwalifikacje zawodowe, lecz jeszcze nie dawała stopnia ,,mierniczego I klasy" lub w okresie późniejszym równorzędnego ..mierniczego". Do osiągnięcia tego celu należało wykazać się roczną pracą zawodową, przedstawić pracę dyplomową zdać egzamin przed Komisją Egzaminacyjną działającą w PSM. System ten obowiązywał do 1.06.1922 roku. Po tym czasie roczny staż pracy już nie obowiązywał, przy czym inne wymagania pozostały bez zmian.
W dniu 15 lipca 1925 roku uchwalona została ustawa o Mierniczych Przysięgłych. Ustawa ta regulowała problematykę zawodu, a w szczególności zakresy czynności, do wykonywania których upoważniony był mierniczy przysięgły. Czynności te to:

1) pomiary terenowe, obliczenia powierzchni i objętości,
2) sporządzanie planów, odrysów robót kartograficznych wykonywanych na podstawie pomiarów,
3) wykonywanie projektów i przeprowadzanie na gruncie technicznych projektów podziałów parcel,
4) oznaczanie i regulowanie planów, obliczeń itp.

Nadanie mierniczemu przysięgłemu prawa używania okrągłej pieczęci z godłem państwa było nie tylko aktem ugruntowania stopnia zawodowego, ale było także ustanowieniem wysokiej rangi urzędu administracji państwowej. Zgodnie z tą ustawą po 31.12.1930 r ministerstwa nie mogły powierzać żadnych prac geodezyjnych osobom nie mającym tego tytułu i związanych z nim praw. Tytuł mierniczego przysięgłego mogli uzyskiwać po złożeniu odpowiednich egzaminów:
- inżynierowie (studia wyższe) po 2 latach praktyki,
- mierniczowie I klasy i mierniczowie po 5 latach praktyki.

Państwowa Szkoła Miernicza w Warszawie uzyskała uprawnienia do wydawania odpowiednich świadectw, a w Politechnice Warszawskiej i Lwowskiej powołano Komisje Egzaminacyjne na mierniczych przysięgłych.

Od 1.09.1930 r. dyrektorem Państwowej Szkoły Mierniczej zostaje prof. dr hab. inż. Stanisław Kluźniak. Osoba St. Kluźniaka jest ściśle związana z historią szkoły, jej rozwojem i poziomem nauczania. Jest to osobowość niezwykła. Niespełna 40 lat swego życia poświęcił pracy geodezyjnej, z czego 35 lat dla dobra szkoły, w tym 28 lat na stanowisku jej Dyrektora.

Prof. dr hab. inż. St. Kluźniak związany był ze Szkołą od 1922 r. Urodził się on 17.09.1891 r. w Hebdowie Miechowskim jako syn wielodzietnej rodziny nauczyciela szkoły ludowej. Po przeniesieniu się rodziny do Warszawy kończy z odznaczeniem gimnazjum im. Wróblewskiego, po czym wstępuje do Instytutu Geodezyjnego w Moskwie, który kończy w 1914 r., utrzymując się z korepetycji i drobnych prac pomiarowych. Po wybuchu Rewolucji Październikowej organizuje gimnazjum polskie w Briańsku i zostaje jego dyrektorem w wieku 26 lat. W 1918 r. powraca do kraju i natychmiast przystępuje do organizacji szkolnictwa mierniczego i pracy pedagogicznej. W latach 1918-1922 jest wykładowcą na kursach mierniczych organizowanych przez Główny Urząd Ziemski a w 1922 r. rozpoczyna pracę pedagogiczną w Państwowej Szkole Mierniczej jako nauczyciel miernictwa.
W związku z utworzeniem w Politechnice Warszawskiej Wydziału Mierniczego, podejmuje również wykłady na tym Wydziale. W 1928 r. habilituje się. Od 1930 pełni funkcję dyrektora Państwowej Szkoły Mierniczej.
W latach okupacji nie przerywa działalności pedagogicznej. Pełni funkcję kierownika Wydziału Mierniczego i wykładowcy w szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego. Bierze udział w tajnym nauczaniu, jest żołnierzem Armii Krajowej. Przewodniczy podziemnej Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla mierniczych przysięgłych.

Po zakończeniu II wojny światowej przystępuje do uruchomienia szkoły mierniczej. W 1946 r. pracując w Szkole, obejmuje jednocześnie kierownictwo Katedry i Zakładu Geodezji II na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. Organizuje także Katedrę Miernictwa w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, której zostaje kierownikiem. Tak absorbująca praca pedagogiczna i organizatorska nie przeszkadza mu w prowadzeniu rozległej działalności naukowej. Jest autorem wielu prac z dziedziny geodezji, podręczników „Geodezja Niższa”, „Miernictwo”, „Geodezja” i inne. Nie sposób wymienić wszystkich publikacji Profesora. W 1930 r został współzałożycielem kwartalnika „Polityka Rolna”, w l938 r. wydaje fundamentalne dzieło „Urbanizm” oraz kwartalnik ,,Przegląd Urbanistyczny". Wchodzi w skład kolegiów redakcyjnych przedwojennego ,,Przeglądu Mierniczego" i powojennego ,,Przeglądu Geodezyjnego”.

Profesor kochał młodzież, interesował się jej potrzebami, opiekował się i pomagał. Jego wielka indywidualność miała głęboki wpływ na poziom i kierunek wychowania wielu pokoleń geodetów. Zmarł 1 października 1957 r.
Rada Pedagogiczna jednomyślnie uchwaliła wniosek skierowany do Ministerstwa Oświaty, o nadanie Technikum Geodezyjnemu imienia „Stanisława Kluźniaka". Mimo usilnych zabiegów i poparcia Zarządu Głównego Stowarzyszenia Geodetów Polskich wniosek ten zrealizowany został dopiero w 1966 r., w 50 rocznicę istnienia Szkoły. Tablica pamiątkowa z popiersiem profesora Stanisława Kluźniaka, wmurowana w gmach Szkoły, jest hołdem złożonym człowiekowi zasłużonemu dla kultywowania postępowych tradycji polskiego szkolnictwa geodezyjnego. Tablica była umieszczona w budynku szkoły przy ul. Gościeradowskiej 18/20, a następnie przeniesiona do budynku przy ul. Szanajcy 5. Nadanie Szkole imienia prof. dra Stanisława Kluźniaka było godnym uczczeniem twórcy i organizatora szkolnictwa geodezyjnego w Polsce, wieloletniego nauczyciela i dyrektora Warszawskiej Szkoły Geodezyjnej.
W 1937 r. przeprowadzona została reforma szkolna, która przyniosła istotne zmiany w systemie oświaty. Wykształcenie średnie pierwszego stopnia tzw. ,,małą maturę" można było uzyskać po 4 latach nauki w tzw. gimnazjum nowego typu, do którego wstępowało się po 7 klasach szkoły powszechnej. Wykształcenie średnie drugiego stopnia umożliwiały licea ogólnokształcące o dwuletnim programie nauczania. Dawały one świadectwo dojrzałości, tzw. „dużą maturę". W liceach zawodowych z trzyletnim programem nauczania można było uzyskać świadectwo dojrzałości i stopień zawodowy.
W wyniku reformy Państwowa Szkoła Miernicza w Warszawie została przekształcona w 1937 r. na Państwowe Liceum Miernicze o nieco zmienionym programie nauczania, do którego wprowadzono język polski, niemiecki, ćwiczenia fizyczne i przysposobienie wojskowe. Wydanie ustawy o Mierniczych Przysięgłych oraz niejednoznaczny stosunek organów administracji oraz społeczeństwa do szkolnictwa zawodowego powodują określone konsekwencje, a mianowicie:

- wzrasta liczba mierniczych praktyków, którzy chcąc osiągnąć stabilizację zawodową i stopień zawodowy składają egzaminy eksternistyczne,
- zmniejsza się zainteresowanie średnią szkołą geodezyjną mimo wysokiej rangi mierniczego w społeczeństwie.

W wyniku egzaminów eksternistycznych w latach 1931-1939 więcej osób otrzymało stopień mierniczego niż po nauce w Szkole.
W okresie między rokiem 1932 a 1933 Szkoła przeżywa malejący napływ kandydatów na pierwszy rok nauczania, na co mają wpływ nie tylko wymienione wyżej czynniki, ale przede wszystkim ogólnoświatowy kryzys gospodarczy, który objął także Polskę. Na pierwszym roku nie ma kompletu słuchaczy. Przyczyna leży w ogólnym zubożeniu ludności. Do szkoły wstępowały dzieci rodziców niezamożnych, przede wszystkim pochodzenia chłopskiego. Wieś w tym czasie przeżywa ciężkie lata. Posyłanie dzieci do miasta po naukę, związane z tym opłaty za szkołę, mieszkanie, ubranie i utrzymanie stoją poza zasięgiem możliwości rodziców. Podobnie dzieje się w rodzinach rzemieślniczych i średnio zamożnych urzędników. Znaczna cześć słuchaczy środki na wykształcenie zdobywa własną pracą zarobkową, ale cześć przerywa naukę, prosząc o urlopy szkolne. Jedni do Szkoły już nie wracają, inni po rocznej, dwu, trzy, a nawet wieloletniej przerwie, znów ubiegają się o ponowne przyjęcie do Szkoły. Uczniom zdolnym niezamożnym, przyznawane były stypendia fundowane przez Ministerstwo Reform Rolnych i Główny Urząd Ziemski. Działająca w Szkole ,,Bratnia Pomoc" także była ważną organizacją udzielającą uczącym się pomocy. Sam profesor Stanisław Kluźniak dawał prace lub pomagał ją zdobyć niezliczonej liczbie uczniów.

Po roku 1930 zmienia się, jak z tego wynika, sytuacja w średnim szkodnictwie geodezyjnym. Zwraca uwagę fakt, że czynne pozostają tylko szkoły miernicze w Warszawie i w Wilnie, wszystkie inne zostają zamknięte.
Od 1937 roku PSM, już jako Liceum Miernicze, w wyniku ustępującego kryzysu gospodarczego przezywa okres ożywienia. Następuje gwałtowny napływ kandydatów. Organizowane są dwie równolegle klasy pierwsze. Kadrę nauczycieli uzupełnia się wykładowcami nowo wprowadzonych przedmiotów. Pozostaje ten sam styl nauki oraz organizacja wykładów i ćwiczeń.

Państwowe Liceum Miernicze (nazywane potocznie w dalszym ciągu Państwową Szkołą Mierniczą cieszy się nadal pierwszorzędną opinią. Absolwenci Szkoły nigdy nie poszukiwali długo pracy, nawet w okresach największego bezrobocia i kryzysu. W olbrzymiej większości zatrudniani byli przy pracach, związanych z przebudowa ustroju rolnego, wykonywali scalenia, zniesienia służebności, podział wspólnot oraz parcelacje. Na ten kierunek wykonawstwa zwrócona była szczególna uwaga i do tych zadań dostosowany był program nauczania. Oprócz przedmiotów ściśle technicznych program zawierał kaligrafię, rysunek odręczny, język polski, język niemiecki, matematykę z elementami matematyki wyższej, szeroko uwzględnioną naukę prawa. Ponieważ geodeta stale przebywał na wsi, do programu wprowadzono higienę i ratownictwo, gdyż znajomość tej problematyki była potrzebna na co dzień. Geodeta był często jedynym przedstawicielem inteligencji w promieniu kilku kilometrów. Do niego miejscowa ludność zwracała się w wielu różnych sprawach życiowych o pomoc i rade, szczególnie w wypadkach niebezpiecznych dla zdrowia i życia.
Doskonałą opinia Szkoła zawdzięcza swym nauczycielom. W załączonych wykazach podano nazwiska wykładowców. Znajdujemy wśród nich wybitnych pedagogów, często nauczycieli akademickich, naukowców i specjalistów różnych dziedzin, lubiących młodzież i szanowanych przez nią. Zebranie w Szkole tak dobrych nauczycieli to zasługa i umiejętności kolejnych dyrektorów, a przede wszystkim profesora Stanisława Kluźniaka.

1939 - 1944 
Uczniom Państwowego Liceum Mierniczego, którzy wstąpili do Szkoły w latach 1937 i 1938, wojna uniemożliwiła ukończenie nauki w normalny sposób. Niemcy nie pozwolili na uruchomienie Szkoły w roku szkolnym 1939/40. Młodzież rozproszyła się. Szkoła przestała istnieć. Ale bierne pogodzenie się z sytuacją nie jest zgodne z duchem narodu. Z polityką Niemców wyniszczenia polskiej inteligencji technicznej nikt nie mógł się zgodzić. Profesor Kluźniak organizuje nielegalne nauczanie słuchaczy trzeciego roku. Włączają się profesorowie: M. Rybacki, Cz. Zakaszewski, L. Kosmulski, E. Ciborowski, M. Kotyński, A. Fabian. W prywatnych mieszkaniach profesora Kluźniaka i pozostałych nauczycieli odbywa się przerabianie trudniejszych tematów, zadawanie, sprawdzanie, ocenianie ćwiczeń, przeprowadza się egzaminy.
Okupanci niemieccy zdecydowali się wreszcie wydać zezwolenie na otwarcie szkoły typu średniego. W dniu 2.09.1940 r., w budynku przy ulicy Hożej 88, rozpoczyna pracę Państwowa Szkoła Miernicza. W dniu tym odbywa się pierwsze w czasie wojny legalne posiedzenie Rady Pedagogicznej. Ponieważ Szkoła nie miała sprecyzowanej nazwy, początkowo używa się w protokółach nazwy Państwowa Szkoła Miernicza. Szkołę organizowali: dyrektor profesor St. Kluźniak, sekretarz Rady Pedagogicznej M. Kotyński, nauczyciele: M. Rybacki, L. Kosmulski, R Zieliński M Jankowski. Stan ten utrzymywał się do 13.11.1940 roku. Zamierzano kontynuować naukę w ciągu trzech lat wg programu przedwojennego. W dniu 9.11.1940 r. zorganizowano trzy kolejne kursy (klasy), z tym że na kurs pierwszy przyjęto wszystkich kandydatów posiadających świadectwa ukończenia gimnazjum oraz osoby, które złożyły oświadczenia, potwierdzone przez wiarygodnych świadków, o ukończeniu gimnazjum. Dodatkowym wymogiem dla osób, które złożyły oświadczenia, było zdanie egzaminu z arytmetyki, algebry, geometrii i fizyki. Przyjęto 80 osób. Na kurs drugi przyjęto we wrześniu 5 osób, a w ciągu roku dalsze 28 osób. Na kurs trzeci przyjęto we wrześniu 5, a w ciągu roku dalsze 9 osób.
W listopadzie 1940 roku Niemcy zgadzają się na otwarcie Szkoły o 2-letnim cyklu nauki. W 1941 roku pozwalają na otwarcie Państwowej Szkoły Budownictwa Lądowego i Wodnego. PSM staje się Oddziałem Mierniczym tej szkoły. Dyrektorem Szkoły BLiW został były rektor Politechniki Warszawskiej, profesor Edward Warchałowski, a kierownikiem Oddziału Mierniczego - profesor Stanisław Kluźniak.
Legalnie działająca Szkoła spełniała podwójne zadanie:
1) kształciła młodzież w zakresie trzyletniego programu nauczania,
2) skupiała grupę wykładowców prowadzących tajne nauczanie na poziomie politechnicznym.

W marcu 1941 roku Niemcy zajęli budynek przy ulicy Hożej 88 na inne cele. Szkoła Budownictwa Lądowego i Wodnego z Oddziałem Mierniczym zostaje umieszczona w gmachu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej przy ul. Koszykowej 55.
Zgodnie z żądaniem Niemców Szkoła miała dwuletni program nauczania. Ustalono wzór dyplomu dla absolwentów, w którym po raz pierwszy został wprowadzony tytuł „technik mierniczy”. Na wydziale tym studiowało około 400 uczniów. Przez okres 1941-1944 r. prowadzone były po dwie równoległe klasy.
Niezwykle ciężkie warunki okupacji niemieckiej znacznie utrudniają pracę dydaktyczną i pedagogiczną. Życie narodu zdeterminowane jest troską o przetrwanie, zdobycie środków utrzymania oraz konspiracyjną walkę o wolność. A w szkole jest prowadzona praca nad stanem moralnym i umysłowym młodzieży, najwartościowszej substancji narodu. Trzeba nadzwyczajnego poświęcenia, cierpliwości, wyrozumiałości i odwagi by kształcić i przygotować młodą kadrę tak, aby natychmiast po zakończeniu wojny mogła stanąć do odbudowy kraju. Zajęcia są prowadzone w zimie w nieogrzewanych salach, na korytarzach, bez pomocy naukowych, bez instrumentów geodezyjnych i sprzętu. Niska frekwencja na wykładach spowodowana była łapankami, aresztowaniami, walką zbrojną. Profesorowie pełnią dyżury w celu udzielania konsultacji i prowadzenia ćwiczeń. Niełatwo jest uzyskiwać dobre postępy w nauce w tak skrajnie trudnych warunkach.
W tym ciężkim okresie zarówno profesorowie, jak i wychowankowie brali czynny udział w walce zbrojnej. O działalności profesora St. Kluźniaka w Armii Krajowej już wspomniano. Należy jednak uzupełnić, że pracował on w Departamencie Odbudowy Delegatury Rządu. Członkami organizacji było również wielu byłych uczniów, m.in. Marek Długoszowski, żołnierz Baonu „Zośka”. Wielu mierniczych, absolwentów Warszawskiej Szkoły Mierniczej, było więźniami obozów koncentracyjnych, np. Rudolf Latawiec, Tadeusz Chmielewski, Wilhelm Wohlferth, Leon Gruda, Zdzisław Jemioła, Jan Zadrożny. W 1941 r. został zamordowany w Oświęcimiu prof. dr inż. Stanisław Jachimowski – były słuchacz i później nauczyciel Warszawskiej Szkoły Geodezyjnej. W obozach zagłady Niemcy wymordowali kilkudziesięciu geodetów. W samym tylko Oświęcimiu na ponad 100 geodetów, którzy przeszli przez biuro pomiarowe, 50 powieszono lub rozstrzelano, 10 zmarło, a 25 przeniesiono karnymi transportami do innych obozów śmierci.
Mimo przedstawionych trudności Szkołę kończą 184 osoby, uzyskując tytuł „technik mierniczy”. Dyrektorem Państwowej Szkoły Budownictwa Lądowego i Wodnego był przez cały okres jej istnienia były rektor Politechniki Warszawskiej prof. Edward Warchałowski.
Prof. Edward Warchałowski urodził się 4.10.1885 r. na ziemi kieleckiej. Uczył się w seminarium nauczycielskim, następnie ukończył szkołę mierniczą w Pskowie i wreszcie wstąpił do Instytutu Geodezyjnego w Moskwie, który ukończył w 1909 r. Jednocześnie studiował matematykę, był kolejno asystentem, adiunktem, docentem a od 1918 r. profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Geodezji. W 1921 r. prof. E. Warchałowski wraca do Polski. Zostaje kierownikiem katedry Geodezji Wyższej Politechniki Warszawskiej i prowadzi ją do końca życia. Pisze szereg podręczników. W latach II wojny światowej jest kierownikiem PSBLiW, a nastopnie Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej i pod płaszczykiem ich legalności prowadzi tajne nauczanie. Po wyzwoleniu staje na czele Komitetu Odbudowy, a następnie zostaje rektorem Politechniki Warszawskiej. Organizuje i prowadzi Geodezyjny Instytut Naukowo-Badawczy, a w latach 1949 - 1951 pełni funkcję prezesa Głównego Urzędu Pomiarów Kraju.

1944 - 1945 
Egzaminy wstępne na Wydział Mierniczy PSBLiW roku szkolnego 1944/1945 odbywały się przed wakacjami. Druga tura egzaminów, powakacyjna, już się nie odbyła. Dnia 1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie.
W roku szkolnym 1944 - 1945 nauczania nie było.
 

1945 - 1964
Dramat przeżytej wojny, dramat Powstania Warszawskiego, zniszczenie Warszawy w 90% nie załamał narodu. Wręcz przeciwnie, radość odzyskanej niepodległości wyzwoliła niezwykły zapal odbudowania ojczyzny, odbudowania Warszawy.
Natychmiast po zakończeniu wojny profesor Stanisław Kluźniak podejmuje starania o wznowienie działalności Szkoły. Szkoła, jak przed wojną używa nazwy Liceum Miernicze. W budynku przy ul. Hożej 88 rozpoczyna się nauka o 3-letnim cyklu nauczania. W lutym 1946 r. omawiane są pierwsze wyniki W klasie (kursie) I jest 18, w klasie II – 20, a w klasie III - 15 uczniów. Skromna to liczba, ale równocześnie martwią słabe wyniki nauczania i niska frekwencja. Przyczyny leżą w ciężkich warunkach bytowych uczniów, wielu powróciło z obozów, oddziałują długie przerwy w nauce spowodowane wojną. Warunki pracy Szkoły są złe, uszkodzony budynek jest remontowany, sale w zimie nieogrzewane, są olbrzymie braki w zakresie pomocy naukowych i brak pieniędzy na ich skompletowanie. Ale jest zapal kierownictwa Szkoły, wracają nauczyciele. W dniu 6.06.l946 r. rozpoczyna się pierwsza po wojnie praktyka szkolna (ćwiczenia terenowe). Na terenie Młocin praktykę prowadzą nauczyciele: J Sienkiewicz, M Kędzierski i J Cywiński oraz w obrębie Warszawy prof. Stefan Hausbrandt. „Bratnia Pomoc" organizuje dożywianie i uczniów i nauczycieli.

Lata następne przynoszą systematyczne podnoszenie się popularności Szkoły, ale mimo tego ilość uczących się stacjonarnie słuchaczy jest nadal zbyt mała. Gospodarka narodowa odczuwa brak kadr. Sytuację poprawiają licznie zgłaszający się absolwenci Szkoły z lat wojny, którzy po ukończeniu dwuletniego cyklu nauczania otrzymali tytuł „techników mierniczych” a chcieliby uzyskać stopień „mierniczego”. Zgłaszają się także liczni praktycy. Ten stan skłania kierownictwo Szkoły do zorganizowania egzaminów eksternistycznych. Ustalono wymagania kwalifikacyjne i przedmioty, z których kandydaci powinni składać egzaminy oraz tryb przebiegu egzaminu. Osoby posiadające świadectwo maturalne (dojrzałości) zwalniane były z egzaminu i przedmiotów ogólnokształcących. W 1949 r. zgłosiło się do egzaminów około 100 osób z całego kraju, z których wiele uzyskało wyniki pozytywne.

W 1948 r. przeprowadzona została reorganizacja procesu nauczania. Następuje skrócenie okresu nauczania w Liceum Mierniczym o jeden rok. Absolwenci skróconego okresu nauczania będą otrzymywać świadectwa dojrzałości dwuletniego Liceum Mierniczego. Rok szkolny 1947/48 jest zatem ostatnim rokiem istnienia trzyletniego Liceum Mierniczego. W wyniku tych zmian w maju i czerwcu 1948 r. odbywają się egzaminy końcowe uczniów klas II i Ill. Reorganizacja wpływa ujemnie na poziom nauczania, przyczynia się jednak do zwiększenia naboru kandydatów do Szkoły. Perspektywa szybszego uzyskania zawodu spowodowała, że w roku szkolnym 1948/49 przyjęto 60 uczniów do dwóch równoległych klas pierwszych. W Szkole po raz pierwszy od szeregu lat pojawiają się dziewczęta. W roku szkolnym 1947/48 przyjęto 7, a w następnym 12 uczennic.
W ostatnim roku, tzn. 1950/51, zostaje wyodrębnione technikum zwane wstępnie Technikum Kartograficznym. Od kandydatów wymagano ukończenia 7 klas szkoły podstawowej i zdania egzaminu wstępnego.
W 1951 r. przeprowadzona zostaje kolejna reorganizacja systemu nauczania. Wprowadza się czteroletnie technika zawodowe na podbudowie 7 klas szkoły podstawowej. Wszystkie Technika Geodezyjne zostają podporządkowane samodzielnemu Wydziałowi Szkolenia Głównego Urzędu Pomiarów Kraju. W Polsce działają w tym czasie technika w Białymstoku, Bydgoszczy, Jarosławiu, Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu.

W Technikum Geodezyjnym wprowadza się specjalizacje, tworząc wydziały:
- Geodezja specjalna i Szczegółowa dająca stopień technika geodety,
- Geodezja Rolna i Leśna dająca stopień technika geodety,
- Kartografia i Fotogrametria dająca stopień technika fotogrametry - kartografa.

Utworzone w Liceum Mierniczym w Warszawie o 1950/51 r. Technikum Kartograficzne zostaje przekształcone na Wydział Kartograficzno-Fotogrametryczny. W innych technikach wydziały specjalizujące się w trzech różnych kierunkach tworzono stosownie do potrzeb rejonu, na terenie którego pracowała szkołą.
Główny Urząd Pomiarów Kraju, przemianowany w maju 1952 r. na Centralny Urząd Geodezji i Kartografii, zatwierdził Statut Techników Geodezyjnych, zawierający przepisy dotyczące organizacji nauczania i wychowania, struktury organizacyjnej szkoły, a w tym zadań kierownictwa, rady pedagogicznej, komisji przedmiotowych, nauczycieli I opiekunów klasowych, uczniów i komisji do spraw gospodarczych.
W Warszawskim Technikum Geodezyjnym działają aktywnie: samorząd szkolny, koła naukowe, komitet rodzicielski i komitet opiekuńczy. Niektóre zakłady pracy starają się nieco pomóc Technikum w zaopatrzeniu w sprzęt. Zwiększa się liczba kadry nauczycielskiej to 36 osób. Zajęcia prowadzą nauczyciele etatowi i nauczyciele kontraktowi. Pozwala to na szybki transfer nowych technik i technologii z praktyki do nauki.
W pierwszym roku szkolnym po reorganizacji 1951/52, szkoła pracuje według dwóch programów. Kończy się nauczanie zgodnie z programem dwuletniego Liceum Mierniczego i rozpoczyna program czteroletniego Technikum Geodezyjnego. W roku tym przyjęto do czteroletniego Technikum Geodezyjnego - 104 uczniów. W następnych latach napływ kandydatów znacznie wzrasta.
Przeprowadzone skrócenie okresu nauczania do 11 lat (7 szkoły podstawowej i 4 klasy technikum) powoduje przede wszystkim negatywne skutki. Młodzież jest za kłoda, wykazuje niewielkie zainteresowanie wybranym zawodem. Sprawność nauczania jest bardzo niezadowalająca i tak z liczby uczniów przyjętych na pierwszy rok nauki zaledwie 36% uzyskuje świadectwo dojrzałości i tytuł technika. Szkoła zaostrza dyscyplinę nauki, zwiększają się wysiłki nauczycieli. Wyniki nauczanie się poprawiają, a sprawność nauczania w okresie 1951-1956 r. wynosi 49,8%. Oprócz przyczyn już omówionych niezadowalające wyniki nauczania są spowodowane także złymi warunkami pracy. Szkoła pracuje na dwie zmiany: przedpołudniową i popołudniową. Mieści się dalej przy ul. Hożej 88, ale dysponuje niewielką liczbą sal. Brakuje pracowni przedmiotowych i podręczników. Negatywnie ocenia się utworzenie trzech specjalizacji.
Krytyczna ocena istniejącej sytuacji, a w tym programów nauczania, staje się przedmiotem szeregu konferencji i narad. Decydujący wpływ mają dezyderaty Konferencji Naukowo-Technicznej zorganizowanej przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Geodetów Polskich w Łodzi w dniach 17 i 18 grudnia 1954 r. Rozpoczynają się intensywne starania zmierzające do likwidacji tego niezadowalającego zjawiska.
W styczniu 1955 r. wydział Szkolenia Zawodowego zmieniony zostaje w Zarząd Szkolenia Zawodowego. Z dniem 1 stycznia 1956 r. Centralny Urząd Geodezji i Kartografii organizuje dwuletnie Technikum Geodezyjne Zaoczne w Warszawie na podbudowie 9 klas szkoły ogólnokształcącej oraz wydziały zaoczne w technikach w Poznaniu i Krakowie.
W roku szkolnym 1956/57 dotychczasowe czteroletnie technika geodezyjne przeszły na pięcioletni cykl nauczania, przy czym jednocześnie połączono trzy specjalizacje, wprowadzając jedną ogólną – „geodezja". Zarząd Szkolenia Zawodowego GUGiK zostaje w połowie 1957 r. zlikwidowany, ponieważ na podstawie ustawy z dnia 10.09.1956 r. Ministerstwo Oświaty z dniem 1.01.1957 r. przejęło technika geodezyjne pod swój nadzór.

W dniu 1.10.57 r. umiera dyrektor szkoły prof. dr inż. Stanisław Kluźniak. W ciągu roku szkolnego 1957/58 funkcję dyrektora Szkoły pełni dotychczasowy zastępca dyrektora Stanisław Szukalski.

Od początku roku szkolnego 1958/59 dyrektorem Szkoły zostaje mgr inż. Konstanty Wysocki. Dyrektor Technikum urodził się 11.03.1898 r. w Warszawie. W 1922 r. zdał egzamin maturalny, po czym rozpoczął studia na Wydziale Mierniczym Politechniki Warszawskiej. Dyplom otrzymuje w 1929 r. W czasie studiów pracuje zawodowo w Wydziale Pomiarów Zarządu m.st. Warszawy oraz w Katedrze Geodezji Politechniki Warszawskiej. 
W latach 1936-1955 zajmuje on różne stanowiska w służbie geodezyjnej Warszawy, a od 1955 r. rozpoczyna pracę nauczyciela w Technikum Geodezyjnym. Był zapobiegliwym gospodarzem i dobrym organizatorem. Cieszył się autorytetem u uczniów, uznaniem u nauczycieli i dobrą opinią władz oświatowych. Napisał kilka podręczników poradników zawodowych.
W roku szkolnym 1957/58 zorganizowane zostały trzy klasy pierwsze wieczorowej szkoły dla dorosłych. Kandydatami do niej byli zdemobilizowani oficerowie i byli urzędnicy administracji. Dla osób mających wykształcenie średnie program szkolenia wynosił dwa lata. Dla pozostałych osób mających ukończone różne kursy dokształcające - program wynosił dwa i pół roku. Łącznic przyjęto 64 osoby a w czerwcu 1958 r. wieczorową szkołę ukończyło 47 osób (tj. 73.4% stanu początkowego), uzyskując tytuł technika.
Pomimo wydłużenia, od roku szkolnego 1956/57, okresu nauczania do 5 lat i likwidacji trzech specjalizacji, Szkoła przeżywa te same trudności wynikające ze złego przygotowania uczniów w szkole podstawowej, małego zainteresowania wybranym zawodem, pracą dwuzmianową, niezwykłą ciasnotą i brakiem gabinetów przedmiotowych oraz nieliczną grupą stałych nauczycieli z przygotowaniem pedagogicznym. Do 1964 r. poprawia się jednak dyscyplina nauki, frekwencja, a przede wszystkim sprawność nauczania. Najwięcej uczniów odpada po pierwszym roku nauczania, w następnych latach sytuacja ulega znacznej poprawie.
Wobec dalszego dużego zapotrzebowania na kadry geodezyjne postanowiono kontynuować, rozpoczęty w roku szkolnym 1957/58, eksperyment szkoły wieczorowej dla dorosłych. Wzrastająca ilość prac związanych z ewidencją gruntów i budynków oraz szerokie wprowadzenie opracowań topograficznych na fotomapach zapewniało absolwentom liczne propozycje pracy. Z tych powodów została powołana z dniem 1 września 1961 r. Państwowa Szkoła Techniczna Nr 8. Do roku 1968 pozostaje ona podporządkowana Dyrekcji Technikum Geodezyjnego. Posiada własny regulamin studiów Do PST przyjmowani są kandydaci posiadający świadectwo dojrzałości. W ciągu dwuletniego okresu nauczania wykładane są wyłącznie przedmioty zawodowe. Wykładowcami są nauczyciele technikum, ale także wybitni specjaliści pracujący w przedsiębiorstwach geodezyjnych oraz oficerowie z Zarządu Topograficznego Sztabu Generalnego WP. Absolwenci Panstwowej Szkoły Technicznej otrzymują dyplomy technika fototopografa.
Trudne warunki pracy powodują zintensyfikowanie przez kierownictwo Szkoły starań o poprawę warunków lokalowych. W budynku przy ulicy Hożej 88 mieszczą się, oprócz Technikum Geodezyjnego, także inne szkoły, które w równym stopniu przeżywają brak pomieszczeń na sale lekcyjne i gabinety przedmiotowe. Władze oświatowe podejmują rozbudowę budynku szkoły o dodatkowe skrzydło. Dyrekcja Technikum liczy na otrzymanie w tej części budynku sal lekcyjnych. Powstają projekty zbudowania nowego gmachu w rejonie ulic Hoża­-Poznańska, następnie przy ulicy Woronicza. Podjęto nawet prace nad dokumentacją techniczną nowego budynku szkolnego, niestety wszystkie te działania nie dają żadnego rezultatu.
Po roku 1964 technikum geodezyjne zostało połączone z technikum geologicznym, a później z technikum drogowym.

Historia Technikum Drogownictwa

W 1964 roku decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego m. st. Warszawy z Technikum Budowlanego przy ulicy Górnośląskiej 31 wyodrębniono samodzielną jednostkę oświatową liczącą dwa ciągi klas I-IV. Szkoła otrzymała nazwę Technikum Drogowe, a na swoją siedzibę otrzymała murowany barak przy ul. Nowowiejskiej 37.
Na początku warunki pracy w szkole były ciężkie, brakowało wszystkiego od sal lekcyjnych do krzeseł i pomocy naukowych. Sprzęt szkolny szkoła otrzymywała od kuratorium, a pomoce naukowe były otrzymywane przez nauczycieli, którzy w nich pracowali. Szczególną współpracę szkoła nawiązała z Centralnym Zarządem Dróg Publicznych, oraz Zjednoczeniem Przedsiębiorstw Robót Drogowych i Mostowych.
Początkowo w technikum uczyło 30-tu nauczycieli. Cechą wspólną wszystkich nauczycieli było to, że chcieli jak najlepiej pracować, aby zdobyć dobrą opinię u władzy i wśród uczniów. Należy powiedzieć, że dla części z nich była to pierwsza zawodowa praca. Zaowocowało wszystko tym, że szkoła funkcjonowała całkiem nieźle.
Zespół pedagogiczny starał się jak mógł, aby wyposażyć szkołę we wszystko, co do jej normalnego funkcjonowania jest niezbędne. Szkoła od swoich pierwszych dni funkcjonowała całkiem dobrze, ale nawet największy zapał i wysiłek pracowników szkolnych i administracyjnych nie mógł dać należytych i satysfakcjonujących efektów ze względu na bardzo trudne warunki lokalne. Dlatego też od razu starano się uzyskać inny lokal dla Technikum Drogowego.

Okazja na zmianę lokalu nadarzyła się niezwykle szybko, gdyż z budynku przy ulicy Wybrzeża Kościuszkowskiego 37 wyprowadzało się Technikum Energetyczne. Opuszczony budynek decyzją władz oświatowych został przekazany Technikum Drogowemu, które szybko załatwiło przeprowadzkę tak, że 1 września 1965 roku rozpoczęły się zajęcia w nowej siedzibie.

W nowej siedzibie nastąpiła niewątpliwie poprawa warunków lokalnych, można było organizować zajęcia dydaktyczne oraz rozwinąć zajęcia pozalekcyjne. Szkoła rozwijała się również w szczytowym okresie swojego rozwoju - lata 1968-72 - szkoła liczy 18 oddziałów, w których uczy się ponad 600 uczniów. Wówczas okazało się, że nowe warunki są niewystarczające.

Szkolna biblioteka oraz nauczyciele wychowania fizycznego mieli trudne warunki do pracy z powodu braku odpowiednich pomieszczeń. Mimo to szkoła funkcjonowała normalnie. Niedługo potem o budynek upominał się jego właściciel tj. Akademia Sztuk Pięknych.
Przedmiotów zawodowych nauczali tzw. nauczyciele dochodzący. Ich głównym miejscem pracy były przedsiębiorstwa lub inne instytucje drogowe i mostowe, a szkoła stanowiła dodatkowe miejsce pracy. Według władz oświatowych to nie była dobra sytuacja dla prawidłowego funkcjonowania szkoły i zaleciła zwiększenie liczby nauczycieli o pełnym wymiarze godzin. To zalecenie miało swoje uzasadnienie, ale z drugiej strony nauczyciele dochodzący reprezentowali obecną wiedzę zawodową, mieli bogatą praktykę zawodową oraz bardzo pomagali szkole w sprawach zawodowych.
Pracami rady pedagogicznej kierowała od początku powstania Technikum Drogowego tj. od 1964 r. p. dyrektor inż. Hanna Pijewska. Od dnia 1 września 1973 roku następuje zmiana na stanowisku dyrektora. Obowiązki te przejmuje p. mgr Dobrosława Kwasowa i pełni je do 31 sierpnia 1976 r.
Biblioteka pełniła ważną rolę w pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły. Na początku biblioteka dysponowała skromnym zbiorem, a funkcje bibliotekarek pełniły w niepełnym wymiarze godzin p. mgr Barbara Dzierżanowska i p. mgr Ludwika Nowak. Dopiero od 1 września 1971 roku zatrudniono p. mgr Elżbietę Krzak w pełnym wymiarze godzin. Tak w 1975 r. została oceniona praca biblioteki podczas wizytacji szkoły przeprowadzonej przez Zespół metodyków, pod przewodnictwem st. wiz. Kuratorium Okręgu Szkolnego p. mgr Tadeusza Nowackiego.
"Stan aktualny księgozbioru 5853 woluminy. Dobór księgozbioru zgodny z potrzebami szkoły. Założone katalogi alfabetyczny i rzeczowy przez p E. Krzak. Udostępnianie zbiorów odbywa się codziennie. Czytelnictwo objęło zasięgiem 88,7% ogółu uczniów. Praca pedagogiczna należyta. Dobra współpraca z nauczycielami. Dokumentacja biblioteki prowadzona prawidłowo."
Pierwszą lustrację, która miała na celu sprawdzić przygotowanie szkoły do rozpoczynającego się roku szkolnego, przeprowadził w dniach 27-28-29 września 1967 roku p. mgr Feliks Czupryński "oceniając stan przygotowań do nowego roku szkolnego jako dość dobry. Plany pracy opracowane są dokładnie i realizowane na bieżąco. Czystość i porządek. Komisje przedmiotowe, zajęcia pozalekcyjne, organizacje młodzieżowe rozpoczęły swoją działalność." Ostatnią lustracje przeprowadził st. insp. KOS p. inż. Stefan Zawadzki w dniu 28 września 1972 roku pozytywnie oceniając przygotowania szkoły do pracy w rozpoczętym roku szkolnym.
Pierwsza wizytacja, której celem była ocena pracy szkoły za okres ostatnich trzech lat, odbyła się w dniach od 6 do 10 października 1970 roku. Została ona przeprowadzona przez zespół wizytacyjny KOS pod kierunkiem st. wiz. p. mgr inż. Feliksa Czupryńskiego. Pracę dydaktyczno-wychowawczą, organizacyjną i inną oceniono jako więcej niż pozytywną.

Ostatnia wizytacja miała miejsce od marca do kwietnia i dokonał jej zespół wizytatorów przedm-metodycznych na czele, którego stał st. Wiz. KOS p. mgr Tomasz Nowacki. Ocena szkoły podczas tej wizytacji była również pozytywna. Dokonano także oceny pracy pięciu nauczycieli ustalając trzy oceny bardzo dobre i dwie dobre.
ny bardzo dobre otrzymali:
- p. inż. J. Chojecki
- p. mgr H. Stachyra
- p. B. Ramian

Ostatnia wizytacja odbywała się, kiedy szkoła była w stanie likwidacji. Powodem tego była konieczność oddania budynku jej prawowitemu właścicielowi, czyli ASP. Nabór uczniów do klas pierwszych został wstrzymany w roku szkolnym 1974/75.
Dalsza historia Technikum Drogowego toczyła się wspólnie z historią Technikum Geologicznego i Technikum Geodezyjnego.
W 2004 roku Technikum Drogowe w Warszawie obchodziło 40-lecie swojego istnienia. 
W roku szkolnym 2004/05 Technikum Drogowe skończyła ostatnia klasa w pięcioletniego technikum drogowego, a tym samym zakończyło swoje istnienie samodzielne Technikum Drogowe. Zostało wcielone ono do Technikum Geologiczno-Geodezyjno-Drogowego, gdzie została utworzona klasa kształcąca w zawodzie technika drogownictwa.